Atter ein gong har far så innmari viktig jobb.

Debatten om todeling av foreldrepermisjonen har visst blussa opp i det siste. Eg toucha sikkert borti dette også i januar, iallfall skreiv eg om at det er behov for litt "tvang" og ikkje minst om at så lenge staten betaler kan staten òg stille krav til kven som tek permisjonen. Eg gjentek det gjerne, foreldra kan ta ulønna permisjon viss dei er usamd i dette, eller ikkje kan eller vil ta den permisjonen dei må for å få fullt utbytte av foreldrepengane.

Men ein ting eg lurer på er korfor så mange legg vekt på at det ikkje er alle fedre som kan ta permisjon utover dagens 10 veker (eller ikkje ein gong det)? Har ikkje mødre jobbar der dette er vanskeleg? Tenker kvinner seg meir om før dei får barn, slik at dei forsikrer seg om at dei har ein jobb der dei kan vere borte i over 9 veker? Trur kvinner at mennene deira har ein så viktig jobb at dei ikkje kan vere borte, men for deira eigen arbeidsgivar er det ikkje noko problem at dei er borte i månadsvis (aller helst dei 56 vekene dei vil ha rett til å ta sjølv)? (Eg har ikkje inntrykk av at det er økonomien som er det største problemet her heller.)

Og for ordens skuld, eg synes det er viktigare å sikre at alle barn har rett på å ha tid med far gjennom at alle fedre får rett til fedrekvote, og å auke grensa for lønsdekning frå NAV frå dagens 6G til eit tak som iallfall dekker alle "vanlege" arbeidstakarar. Deretter vil eg ha fjerna kravet om mors aktivitet for at far skal få permisjon utover fedrekvota, og generelt gjere regelverket meir likestilt, og eg vil ha garanti om barnehageplass frå når ein vanleg permisjon med 100% løn er ferdig (ikkje frå 1. august det året barnet fyller 1 år dersom det skulle vere så heldig å bli født før 31. august). Og SÅ kan vi byrje vurdere om permisjonen skal todelast eller tredelast eller noko anna.