To sing or not to sing, that's the question.

I følge ymse babyfora er det visst lurt å synge for ungen i magen. Helst ein song ein kan halde fram å synge når ungen kjem ut. Tanken er at dette skal bli vuggesangen, trur eg. Ungen kan høyre ganske tidleg, og lærer å skille ut mors (og fars) stemme frå andre.

Så vi syng. Byssanlull og Trollmor og Bæ bæ lille lam og alskens andre barnesongar vi (ikkje heilt) hugser.

Det einaste aberet er at dette er den bombesikre måten å få ungen til å bli skikkeleg aktiv. Omtrent som ein nyfanga ørret i ein plastpose, for dei som har prøvd det. Eller som nokon med klaustrofobi innestengd i dynetrekket sitt. Med andre ord armer og bein overalt og buler over heile magen.

Dette er forsåvidt veldig kult, både å kjenne innanfrå og utanfrå, og å sjå på. Men at sangen har ein roande effekt stiller eg meg meget tvilande til.

Så då blir spørsmålet. Skal vi halde fram med dette, og risikere at alt ungen forbind med Bysanlull er leiketime, eller skal vi ta ein pause til ungen er født og satse på at aktivitetsdelen er gløymd og sangen oppfattast som roande og nattasang, eller skal vi rett og slett gi opp sangkarrierene våre og innsjå at vi korkje er kor-materiale eller har synge-for-barnet-kvalitet på røysta, og heller kjøpe ein CD?

(Eg er ikkje sikker på om dette kvalifiserer til å vere slem mamma, men eg føler iallfall at det kanskje er feil strategi viss planen var å lære ungen at sang == avslapping == sove)