Amming er uvitskapleg.

Det er noko lite vitskapleg over amming, synst eg. Eit lite barn som knapt nok er i stand til å uttrykke ein bevisst tanke gjennom gråt leggast til eit bryst, og vi forventer at det skal suge i seg nok næringsrik væske derfrå til å få eit fullverdig kosthald.

Ikkje aner vi kor mykje det får i seg, ikkje aner vi om det er nok, og puppen er løysinga på alle problem, alle lydar frå barnet, den generiske universelle løysinga.

Flaskemating føles sånn sett mykje betre. Vi har full kontroll over mengden ned til milliliteren, og ungen har heilt sikkert drukke alt saman (sidan flaska er tom og det ikkje renn 120 ml ut av munnen i løpet av minuttet etterpå). Vi loggfører naturlegvis alt ho spiser [kun input, ikkje output]. Viss ho skrik, kan vi kikke på klokka og starte problemsøkinga i den eine eller den andre enden. Er det fire timar sidan forrige måltid, kan vi starte med å varme mjølk, er det to timar kan vi først dytte inn smokken (den er nesten heilt sikkert ramla ut), så kan vi sjekke om bleien treng bytting, og viss ingen av desse tinga fungerer kan vi ordne mat. Sjølvsagt med nokre justeringar for aukedøgn, men det loggfører vi jo. (Merk at vi ikkje mater og steller osv etter "skjema". Ho får mat når ho vil, men loggen gjer det enklare å gjette om det er mat eller bleie ho eigentleg vil.)

Flaskemating - for the scientific mum.

Dette er keisamt.

Då eg gjekk ut i permisjon, sa eg stadig vekk at eg kjeda meg. Det var frykteleg keisamt å vere heime heile dagen, huset var veldig reint og det er framleis kaker i frysaren.

No har eg vore heime med Ada i fire veker, to av dei aleine utan Mannen. Konklusjonen etter dette er at det er keisamt. Travelt, men keisamt.

Eg fekk iallfall ikkje barn fordi spebarn er så moro. Hadde eg syntes det, ville eg blitt barnepleier i staden.

Eg kjeder meg ikkje, det er for travelt og oppstykka til det. Men det er keisamt.

Atter ein gong har far så innmari viktig jobb.

Debatten om todeling av foreldrepermisjonen har visst blussa opp i det siste. Eg toucha sikkert borti dette også i januar, iallfall skreiv eg om at det er behov for litt "tvang" og ikkje minst om at så lenge staten betaler kan staten òg stille krav til kven som tek permisjonen. Eg gjentek det gjerne, foreldra kan ta ulønna permisjon viss dei er usamd i dette, eller ikkje kan eller vil ta den permisjonen dei må for å få fullt utbytte av foreldrepengane.

Men ein ting eg lurer på er korfor så mange legg vekt på at det ikkje er alle fedre som kan ta permisjon utover dagens 10 veker (eller ikkje ein gong det)? Har ikkje mødre jobbar der dette er vanskeleg? Tenker kvinner seg meir om før dei får barn, slik at dei forsikrer seg om at dei har ein jobb der dei kan vere borte i over 9 veker? Trur kvinner at mennene deira har ein så viktig jobb at dei ikkje kan vere borte, men for deira eigen arbeidsgivar er det ikkje noko problem at dei er borte i månadsvis (aller helst dei 56 vekene dei vil ha rett til å ta sjølv)? (Eg har ikkje inntrykk av at det er økonomien som er det største problemet her heller.)

Og for ordens skuld, eg synes det er viktigare å sikre at alle barn har rett på å ha tid med far gjennom at alle fedre får rett til fedrekvote, og å auke grensa for lønsdekning frå NAV frå dagens 6G til eit tak som iallfall dekker alle "vanlege" arbeidstakarar. Deretter vil eg ha fjerna kravet om mors aktivitet for at far skal få permisjon utover fedrekvota, og generelt gjere regelverket meir likestilt, og eg vil ha garanti om barnehageplass frå når ein vanleg permisjon med 100% løn er ferdig (ikkje frå 1. august det året barnet fyller 1 år dersom det skulle vere så heldig å bli født før 31. august). Og SÅ kan vi byrje vurdere om permisjonen skal todelast eller tredelast eller noko anna.

Det nyttar å klage.

Likestillings- og diskrimineringsombodet likte heller ikkje teksten i brevet eg fekk frå NAV, om at far overtek mors periode, og sendte eit brev til Arbeids- og velferdsdirektoratet om dette.

No har dei fått svar, og NAV legg seg i grunnen ganske flat:

"Arbeids- og velferdsdirektoratet er enig med ombudet at de nevnte eksemplene på omtale av den perioden med foreldrepenger som foreldrene skal dele mellom seg, er uheldig. Vi gikk i mars 2009 ut med en melding til NAV på etatens intranett om at uttrykk som at faren "får" eller "overtar" hele eller deler av "morens stønadsperiode" når det dreier seg om uttak av foreldrepengerav den felle sperioden som foreldrene kan dele mellom seg, ikke må benyttes. I tillegg er det gjort påminnelser om dette i forbindelse med kurs/opplæring på foreldrepengeområdet."

Sentralt lagde standardbrev inneheld ikkje desse uttrykksmåtane, men dei kan redigerast, t.d. når det er behov for grunngjevnad tilpassa den einskilde saka, og direktoratet meiner det er her formuleringane har kome inn.

"Direktoratet er svært lite fornøyd med at feilaktig uttrykksmåte fortsatt blir benyttet,. Vi vil derfor ta opp saken med alle de enhetene som behandler saker med foreldrepenger og be om at det blir tatt opp med alle aktuelle saksbehandlere og kundemottakere om at de må bruke uttrykksmåter som er korrekte ut fra lovbestemmelsene. I tillegg vil dette fortsatt bli tatt opp på alle samlinger og kurs der direktoratet er involvert."

(Av ein eller annan grunn ser det ikkje ut som brevet er lagt ut i postjournalen, men dokumentet kan bestillast frå LDO om du er spesielt interessert, eller du kan få det frå meg...)

No gjenstår det berre å sjå om eg får svar på klagen min til NAV ;-)

Eg oppmodar elles andre som får liknande ordlyd i sine vedtak om å klage til NAV, gjerne sentralt, og vise til brevet frå LDO og NAVs svar på dette.